Een eind van de weg in het bos overnachten heeft wel wat. Je moet de plek zorgvuldig uitkiezen. Zomaar een pad oprijden zonder te weten of je kunt keren of vast komt te zitten in de modder of sneeuw is niet handig. De kans dat je hulp kan vinden is niet erg groot. Willow Creek was zo een perfecte locatie waar ook vaker mensen, waarschijnlijk jagers hadden overnacht.

Het is ook wel spannend, de directrice haalt allerlei scenario’s naar boven wat er allemaal kan gebeuren. Je moet ook niet aan de zeven seizoenen van the Walking Dead denken waarbij dan de bloedhongerige zombies aan je camper staan te kwijlen.

Na al die jaren en tientallen keren wild kamperen blijft het iets met je doen.

We rijden door gebied waar we geen telefonisch bereik hebben, en is het vinden van wifi (net als drinkwater en benzine) soms noodzaak. Er is een aanleiding om contact te hebben met de andere filialen van onze Company en zijn blij als we weer voorzien zijn van communicatie mogelijkheden.

                 Resumé            

Het zit er weer op, voor deze keer althans.                                          Terugkijkend heeft deze Roadtrip voldaan aan al onze verwachtingen. Canada is nog groter dan we al dachten. De bijna 6000 kilometer waren een genot om te mogen doen. Onze enorme camper, liefkozend “ons monster”genaamd heeft hier voor een belangrijk deel aan bijgedragen. Als Campeur (= camper/chaffeur)moet je het rijden en je voertuig kunnen waarderen en koesteren. Van alle delen van Canada, van de stedelijke gebieden rond Toronto en Vancouver, tot het wijdse (of toch weidse?)van de prairie in midden Canada en de machtige Rocky Mountains aan de westkant, hebben we genoten. De organisaties met wie wij vooraf te maken hebben gehad hebben dit uitstekend gedaan en zullen we benutten bij onze plannen voor 2015 die al liggen te rijpen.

Acht keer hebben we op een campground gestaan waar we gehooked stonden aan het elektra. Voor een “full hook up” hebben we niet gekozen omdat we elke dag op route waren en gelegenheid genoeg hadden om de “grijs en zwart” watertanks op legale wijze te legen. We betaalden telkens 32 CAD, behalve in Whistler on Riverside campground betaalden we CAD 55. Ook het innemen van water voor gebruik was nooit een probleem. Het drinkwater kochten we in 4liter containers. Twee keer hebben we “een wasje gedraaid/gedroogd”. Tegen een gering bedrag van 6 CAD (= €4) lag de kleding binnen een paar uur weer schoon in de kast.  De prijzen van eet en drinkwaar in de supers varieerden per staat. De belasting die er bij het afrekenen pas bijkomt kan je verrassen. Zeven keer hebben we bij Walmarts gestaan en 7 keer zo in de vrije natuur of parkeerplaatsen. Waar het kon hebben we toestemming gevraagd en anders gokten we maar dat het kon.

Om deze blog bij te werken, het AD en de Whatsapp’s binnen te halen, etc. waren er genoeg free wifi punten te vinden bij MC Donalds en de Tim Hortons. Onder het genot van een medium Black Coffee (0,5 ltr.) voor een habbekrats was dit dagelijks de routine. Met enige schroom zal ik mijn kinderen opbiechten dat ik, bijna, dagelijks in de MAC te vinden was.

Het benzine verbruik van onze camper was echt 1 : 4. De prijs van dit onmisbare vocht bedroeg zo een 65 tot wel 95 eurocent per liter. Voor Nederlandse begrippen is dit een schijntje maar voor deze trip hebben we toch aanzienlijke aantallen liters nodig gehad.  Het totaal aantal liters dat we gebruikt hebben voor de 6000 km was 1500 liter benzine. Opletten en tanken wanneer het aantrekkelijk is (en je het nodig hebt) kan veel schelen.Iedere dag zijn we gaan rijden, gemiddeld was dit zo een 300km met uitschieters van 100 tot 500 km per dag. Zoals verwacht draaiende we de langste afstanden over de prairie en de kortste in de Rocky’s. Nooit heb ik harder gereden dan 90 k.p.u, harder zou het benzineverbruik alleen maar vergroten. Het relaxte rijden met die snelheid op de “kruissnelheid controleur” is genieten.

We zijn door vijf staten gereden (Ontario – Monitoba – Saskatchewan – Alberta en British Columbia) en zijn drie tijdszones gepasseerd die onze dagen aanzienlijk verlengden. De weersomstandigheden varieerden van Arctisch tot volop zomers. Over het geheel genomen hebben we goed weer gehad.

Voor het eerst heb ik een blog bijgehouden om anderen op de hoogte te houden van onze reis. Ik vond het leuk om te doen en gelet op de reacties die we kregen was dit voor anderen leuk om te volgen. Met een kwinkslag en vanuit mijn beeld heb ik zaken aan de blog toevertrouwd. Mocht ik hierbij mensen met naam genoemd hebben en beledigd hebben dan……..was dit de bedoeling. Mochten anderen het gevoel hebben zich te herkennen en zich ook beledigd voelen dan is dit niet terecht, anders had ik je naam wel genoemd.

Voor wie uitkijkt naar de blog van onze volgende reis moet wachten tot eind juni. In Marrakesh begint dan mijn volgende avontuur met Lars. 

Schertsend heb ik mijn partner Cécile “de directrice”genoemd en haar als zo een “met een behaarde bovenlip, dikke hoornen bril, een knot met grijs haar, en vooral een “op-de-cent-type”, weggezet. Dit is natuurlijk niet waar (mes op mijn keel). Ik ben Cécile altijd weer dankbaar dat zij mij volgt (dat kan ook niet anders in een camper) in mijn grillen en wangedrag :))

Samen trekken we toch maar mooi de wereld rond.

Cécile dank je wel voor de mooie reis en je gezelschap.

Peter

Wanneer je op een foto klikt krijg je de foto in zijn geheel te zien!   ‘tis maar dat je het weet!

Vancouver – We zijn in Vancouver. Om vijf uur, in de spits, over twee bruggen als flessenhals, zijn we ongeschonden aangekomen bij onze overnachtingsplek. Je raad het al Walmart. Het is geen aantrekkelijk idee om in deze Mega stad, met ons voertuig op zoek te gaan naar een camping. De keus is dan snel gemaakt en het is onderhand vertrouwd om bij Walmart te staan.

Het zit er op! Het monster wordt morgen geladen met LPG en schoon water en verlost van het vuile water, opgepoetst van buiten en van binnen. “De camper moet minstens zo schoon worden afgeleverd als hoe deze is meegegeven”, luiden de richtlijnen. Ik wil tenslotte mijn totale borg van 1500 CAD terughebben, onze Visarekening staat onder hoogspanning en komt weer tot rust als de borg wordt teruggestort. We zullen ons gewaardeerde voertuig morgen onbeschadigd bij het verhuurstation afleveren (even afkloppen we moeten morgen nog enkele kilometers rijden). Dit geeft wel een goed gevoel want het was me toch een gevaarte!

Na het inleveren zullen we naar luchthaven worden vervoerd en zullen we rond 15.30 uur richting Amsterdam vertrekken. Met een resumé besluit ik deze blog van een GEWELDIGE reis door Canada.

Whistler – Het einde nadert, dit heeft een effect dat wat somber aanvoelt. Rijdend door een geweldig natuurschoon met een rustig gangetje ben je toch steeds meer bezig met het naderende einde van de reis. Hoeveel eten hebben we nog nodig? Redden we het met het drinkwater? Moet het monster nog gelaafd worden of niet, we moeten uitkomen op een halve tank bij inleveren. Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in maar….aan alles komt een eind! De natuur is geweldig, rivieren die door grotere of kleinere canyons stromen, en constant sturen in een luie modus. Zo mooi als het is zo lelijk werd het toen we langs een kopermijn reden. Een enorm, echt enorm gat in de grond waarin megatrucks hun last omhoog torsen. Afschuwelijk zijn de stortplaatsen en meren die nodig zijn om wat dan ook voor vloeistof te lozen. Maanlandschappen zijn het. Een enorme belasting voor de natuur. Maar ja, dit land is zo onmetelijk groot en het zal wel nodig zijn.

Gisteren niet te lang gereden en vroeg in de middag in Marble Canyon bij een prachtig meer gestaan. Een officiële “National Park Campground”. Bij aankomst schrijf je in met de gegevens van de camper en onze namen, stopt het geld in het formulier dat dichtgevouwen en dichtgeplakt in een stalen, in de grondverankerde zuil gedeponeerd wordt. Later op de avond kwam de Park Rancher controleren of een en ander klopte. Dit is goed geregeld. Lekker luieren in het zonnetje.

Vanavond staan we in Whistler in het Riverside Resort, klinkt duur en is het ook. In Whistler zijn tijdens de Olympische Winterspelen van 2010 van Vancouver de skiwedstrijden e.d. gehouden. Het geld moet er nog steeds uitgehaald worden door een tarief 50 CAD voor één nacht te rekenen. (vooruit niet kletsen vanderzeijden, altijd maar die centen). Morgen aankomst in Vancouver.

Aspen Grove – 24 graden vandaag, tot 27graden oplopend op woensdag. Het terrasje en de ijscoupe vanmiddag waren aangenaam. Het coupe ijs was natuuuurlijk niet zo lekker als die van IJssalon Scoop in Etten-Leur. (“even de sponsor bedanken voor de geweldige bijdrage in de benzinekosten”,  dit  namens de directrice).              We hebben de route naar het zuiden voortgezet. Hier rijden beduidend minder andere toeristen omdat we van de populaire “Highlight-route’ zijn afgeweken  en komen dus ook minder campings tegen. We staan de komende nacht aan een meertje langs Highway 5 in de buurt van Aspen Grove. Idyllisch met de geluiden van de vogels bij het meer en de langsrijdende vrachtwagens. Beiden nemen af nu het donker wordt.

Door de veranderende tijdszones en het verschil met Nederland liggen we om 22.00 u bed en zijn tegen 5 uur weer op. Ook al gebruiken we geen wekker, ons bioritme speelt een vasthoudende rol.  Ik leg me er maar bij neer.  Afgelopen nacht hebben we voor de vijfde keer bij een Walmart overnacht. Dit is onderhand ook vertrouwd aan het worden. Je herkent soms andere campers die je onderweg bent tegengekomen die ook overnachten bij Walmarts. Het scheelt niet veel of we gaan elkaar begroeten en op de koffie. Bij het ochtendgloren (rond 5.30 uur) zag ik dat er enkele vergelijkbare monsters, in slagorde,  naast ons waren gaan staan.

Kamloops – Gisteren hebben we het meest noordelijke deel van onze reis, bij Mount Robson gepasseerd en rijden nu in zuidwestelijk richting. Vandaag in een stralend, en s’middags zelfs warm, zonnetje hebben we zo’n 240 km onder het rubber door laten gaan. Het viel ons op dat het aan deze kant van de Rocky’s, de Oceanside, het warmer is en dat de lente hier wat langer zijn werk doet, waar het in het oosten vooral de winter was die lang geduurd heeft. Volgens Garmin is het nog 325km rijden naar  Vancouver. Onze route is daarentegen nog zo 900 km. Vrijdag rond het middaguur willen we daar aankomen om de voorbereidingen voor de terugreis te treffen.  De camper moet zaterdag schoon, met geleegde vuil watertanks en gevulde LPG en benzine ingeleverd  worden.

De Canadezen zijn hééélemaal gek op Mothersday. De héééle dag hoor vandaag je niets anders dan muziek, dineraanbiedingen, bingokaarten, huishoudelijke apparaten (zo hoort dat!!), etc. voor je moeder dan wel schoon of stiefmoeder. Afschuwelijk, je zal maar geen moeder zijn, of een man dan is dit toch niet om aan te horen.

En……..ja hoor de eerste beer is gesignaleerd. Rechts van ons aan de bosrand, zo een vijftig meter van ons vandaan,  zagen we bruine beer scharrelen. Natuurlijk lag de Nikon AW1 niet paraat en toen we eenmaal ons monster op de tweebaansweg gedraaid hadden zagen we beer langzaam het bos in verdwijnen. (geen foto hé, het zal dat verzinsel wel zijn dat hij nodig heeft voor op kantoor volgende week!)We zullen de beren en ander wild nog wel duidelijker te zien krijgen verwacht ik. (hoopt hij!)

Blue River – British Columbia  Het verlossende antwoord of er op de Berencamping ook beren waren is …… ik heb ze niet gezien. Het doet wel wat als je in je brochure vermeld dat je “de Beren-camping” bent, bij het inchecken de overduidelijk maakt voorzichtig te zijn, etc. ..…of toch? Vannacht werd ik wakker van, ik dacht buiten het gebrom van een beer te horen. Ik kwam overeind en luisterde aandachtig…..ik werd toch wakker van een doordringend geluid? Totdat naast mij het enige directielid van deze weblog nog eens diep snurkend adem haalde. Weg was de spanning dat ik een beer had gehoord naast de camper. Dit gaat straks toch een teleurstellend verhaal worden op kantoor!! Ik verzin wel wat.

Vanmiddag de laatste tijdzone, van onze reis, binnen gereden door de grens van British Columbia te passeren. Opnieuw een uur kado gekregen, het tijdsverschil met Nederland is intussen opgelopen tot 9 uur (vroeger dan…). De komende dagen rijden we niet meer dan 200km en komen dan, in een relaxed tempo op tijd in Vancouver aan.

Jasper – De overnachting op 2000 meter, op de parkeerplaats van het Icefield Centre, was uniek.  Uiteindelijk stonden we alleen op de “Trailer and RV”campsite. De camper had ik naast een ijswal geparkeerd zodat de wind minder vat kreeg op het grote voertuig en dit had effect. De wolkenloze nacht was “stik”-koud en omdat we de accu voor de kachel wat gespaard hadden kon deze gedurende nacht af en toe zijn werk doen en zorgen dat het niet vroor in de camper. We hadden prima geslapen ondanks de grote hoogte.  Vandaag zouden we maar tot Jasper rijden, een afstand van ruim 100 km. zodoende deden we rustig aan en kon ik mijn AD van gisteren (inmiddels vandaag) verder lezen.

Net als Banff is Jasper in deze tijd van het jaar wat slaperig. Zij moeten het hebben van de winter of de zomertoeristen. Daar tussen komen ze zelf bij van drukke tijden. Sinds Banff komen we dagelijks campers tegen van CruiseCanada, de verhuurder van ons monster. Zo groot “als die van mij” (vanderzeijden houd  je een beetje in!) heb ik nog niet gezien. Deze campers zijn vanuit Vancouver  richting de Rocky’s gereden, onze eindbestemming over 1000km. Wij hebben nu bijna 5000 km gereden. Onze huidige campingplek is de Whistlers Campground, bij aankomst werd ons twee duidelijk gemaakt dat er beren in het park zijn en dat we onze maatregelen moeten nemen. Voedsel etc. moet in het voertuig blijven en wanneer we lopend (naar de douches oid) gaan ons hoorbaar voor het wild voortbewegen. Volgens mij is dit een verkooppraatje en moet ik de beren nog maar eens zien. Het krioelt wel van de Eekhoorns en een soort Marmotten. Morgen zal ik vertellen of het berenverhaal echt is of niet. Maar goed dat je een abonnement hebt op deze blog, dan beleef je alles met ons mee. (dit laatste is een uitspraak van de directrice, is ook een verkooppraatje)

The Icefields  Parkway  Het parkeerterrein van het Icefield Centre ligt op 2000 meter hoogte, en is leeg. Hier zouden we mogen overnachten volgens “de VVV”. Het is zonnig afgewisseld met licht stuifsneeuw. De wind heeft vrij spel  en blaast om de camper, je voelt het en je hoort het. “Ons”monster beweegt mee in de wind. Omdat we geen voorziening hebben, en ik de accu voor de kachel ventilator nog even wil sparen laat ik de automotor stationeer draaien en blijft het behaaglijk warm. We hebben zicht op de Athabasca en Crowfoot gletsjers.

Vanaf Banff hebben we weg nr. 1A gevolgd naar Lake Louise. Een prachtige weg door een even prachtige natuur. Een enkele ree loopt in de nabijheid van de weg te grazen. Onze ogen loeren de omgeving af om een eland of ander wild te kunnen zien. Om deze weg én de Icefields Parkway te mogen berijden moet je een pas kopen voor iedere persoon in een voertuig. Op Marktplaats heb ik twee passe-partouts gekocht die toegang geven voor alle Nationale parken in Canada. Met deze entreekaarten op de voorruit geplakt werden we bij de ingang van het Jasper National Park met opgestoken duim begroet, ik deed maar hetzelfde.

Gisteravond (woensdag) heb ik het AD gelezen van de dag erna!!. Je leest op 7 mei de krant van 8 mei. Wanneer ik om 21.00 uur het AD download dan is de ochtendeditie van 8 mei al beschikbaar, het is in Nederland op dat moment 05.00 uur. Niet dat dit nieuws nog geen nieuws is, maar apart is het wel.

Banff – Alberta  De Rocky Mountains . Het drukke ochtendverkeer van Galgary vroeg de nodige aandacht en concentratie om de stad uit te komen. We passeerden de Olympische schansen net buiten de stad. De bergen liggen weliswaar in het zicht maar het is toch nog een klein uur rijden daar naar toe. Het monster trekt ons met groot gemak en comfortabel de Rocky’s binnen en sluiten de bergen zich om ons heen. Nadat we ons in het  Alberta Mountains Info Centre, de plaatselijke VVV dus, van de nodige informatie hadden voorzien gingen we richting Banff even verderop. Daarvoor maakte we een rondje over de Minnewanka Loop. Voor het eerst zagen we waar deze bergen en Canada zo om bekend zijn. Wat een prachtige natuur, uitkijkend over Lake Minnewanka.

Het was nog een hele klus om onze truck ergens te parkeren. Op veel parkeerplekken stond een bordje verboden voor “RV’s”. In Nederland ben ik altijd blij dat ze deze bordjes plaatsen omdat, doorgaans 60+’ers in, campers de plaatsen innemen voor lange tijd. Nu vind ik het wel wat overdreven. We hadden de moed bijna opgegeven toen we aan de andere kant van de rivier een plek vonden. Zo slecht als het weer gisteren was, zo mooi was het vandaag met een strak blauwe lucht.

Banff is de Canadese versie van een Franse wintersport plaats. Veel commercie dus en alles gericht op sneeuwsport. In het zonnetje stond een man met een gitaar, al zingend, wat bij te verdienen. Toen we aan kwamen lopen en stopte om zijn voortgebrachte geluiden, die op muziek moesten lijken, te beluisteren stopte hij met spelen net op het moment dat ik geld in de gitaarkoffer wilde gooien.(“Ik heb iets met straatmuzikanten) Ik vroeg waarom hij stopte, en onmiddellijk zette hij zijn “muziek” in……en na tien akkoorden stopte hij weer………..hij was zijn tekst kwijt! Voor dit kostelijke moment heb ik hem toch maar betaald.  Vandaag “maar” 170 km gereden en de camping in Banff opgezocht